'Wie zijn wij'

“Er zit geen kwaad in” roepen we altijd en dat is ook zo, lekker eigenwijs dat wel.

Laura is ons oudste kind, ze heeft nog twee broers die anderhalf jaar jonger dan haar zijn en ze woont nog, naar volle tevredenheid, bij ons thuis.

Als ouders ben je je leven lang verantwoordelijk voor je kinderen. Kinderen die vanzelfsprekend uitvliegen wanneer ze volwassen zijn…maar hoe gaat dat als je kind een beperking heeft? Ook voor onze zoon Martijn wensen wij een thuis met rust en veiligheid, waar hij bovenal zichzelf kan zijn, ook als wij er niet meer zijn. 

Een thuis waar aandacht en begrip is voor zijn zorgvraag. Maar ook een thuis waar zijn opa en oma, ouders, broers en schoonzussen en vrienden altijd welkom zijn, samen mee kunnen doen en mee mogen denken. Dit op basis van gelijkwaardigheid met de formele zorgaanbieder.

Dat Mooi Leven Huis gaat er komen, daar werken we als betrokken ouders hard aan.

Onze Niels Nico Juo-Tien is in 2000 in Hsintien in Taiwan als special-needs baby. Met zijn autisme en epilepsie heeft zijn geboortemoeder voor ons gezin gekozen. Adopties in Taiwan gaan wat anders dan in de meeste landen gebruikelijk is. De moeder kiest de adoptieouders en niet de adoptieouders het kind.

Niels heeft een twee jaar oudere, ook in Taiwan geboren, broer die momenteel in de afrondende fase van de ALO in Groningen zit.

Dit is Lucca, ze is 18 jaar en gaat als het goed is over enkele jaren in het Mooi Leven Huis NO-Drenthe wonen. Lucca is een vrolijke, lieve, soms wat drukke dame, die het erg gezellig heeft met haar ‘collega’s’ op de dagbesteding in Borger. Ze houdt van dansen, muziek en is een echte dierenliefhebster.

Noa (15 Jaar). Waar gaat Noa straks wonen ? Wie gaat er straks voor haar zorgen ? Dit zijn vragen die steeds weer door mijn hoofd gaan. De tijd gaat snel ……  Noa is nu nog maar 15 Jaar, maar het uitvliegen zal vanwege haar beperking anders gaan dan andere kinderen. Van ons hoeft ze nog lang niet uit huis, maar ooit… ooit wil ze toch haar eigen vertrouwde plekje.

Johannes werd als 5e kind gezond geboren in het zendingshospitaal van Mbesa in het zuiden van Tanzania. Na 2 weken werd bij hem een hersenvliesontsteking geconstateerd die zich zo ernstig ontwikkelde dat hij met spoed werd overgevlogen naar een groot ziekenhuis in Nairobi, Kenia. In de tijd erna leek hij hersteld te zijn zonder enige restschade. Ook werden er tijdens verlof in Nederland geen afwijkingen geconstateerd. Omdat hij niet ingeënt mocht worden tegen kinkhoest, heeft hij die kinderziekte in volle hevigheid doorgemaakt. Het kan zijn dat de blijvende hersenschade die hij nu heeft, het gevolg is van zuurstoftekort, maar dat zullen we nooit te weten komen.